„Choćby kto wszystkie księgi przeczytał, Choćby i Aniołów pytał –
Jak dążyć do doskonałości? Jeden sposób – żyć w miłości.” 
(s. Roberta Babiak)  

Zofia Babiak urodziła się 24 czerwca 1905 roku we wsi Brandwica, na terenie diecezji sandomierskiej w ubogiej galicyjskiej rodzinie. Już od najmłodszych lat pragnę­ła swoje życie poświęcić Bogu, które to pragnienie zrealizowała 7 września 1929 roku, wstępując do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Starej Wsi. 

1 lutego 1930 roku rozpoczęła nowicjat, otrzymała habit zakonny i nowe imię Roberta. 9 września 1931 roku w przemyskiej katedrze doznała poważnego urazu nogi, następstwem którego była gruźlica kości. Odtąd siostra Roberta przez 14 lat aż do śmierci, swoje cierpienia łączyła z Chrystusowym krzyżem. 

3 stycznia 1940 roku rozpoczął się nowy etap w życiu siostry Roberty. Po sied­mioletnim okresie duchowych ciemności dusza jej została zalana światłem Bożym i Jezus wprowadził ją w głębiny życia duchowego. Niedługo potem zaczęła prowa­dzić swój dziennik duchowy. S. Roberta zmarła 12 lipca 1945 roku w Starej Wsi, w opinii świętości i została pochowana na miejscowym cmentarzu.

30 czerwca 2014 roku na terenie Archidiecezji Przemyskiej został rozpoczęty pro­ces beatyfikacyjny Sł. Bożej s. Roberty Babiak. Ufamy, że przez jej pośrednictwo Pan Bóg kolejny raz przypomni światu, że ocalić go może tylko miłość, a Bóg jest Miłością.